Kikkers vertonen zelden voor de hand liggende aanwijzingen die op geslacht wijzen, en de meeste criteria die geschikt zijn om het probleem te verduidelijken variëren van soort tot soort. Dat maakt het moeilijk voor eigenaren van gezelschapsdieren en fokkers om te bepalen of hun gevangenen mannen of vrouwen zijn. De vrouwtjes van de meeste soorten zijn echter meestal groter dan de mannetjes, en de meeste mannetjes hebben grotere cijfers - voor het grijpen van vrouwtjes tijdens de paring. De beste tijd om het geslacht van een bepaalde kikker te bepalen, is tijdens het broedseizoen, wanneer je het gedrag naar de hofmaker en de voortplanting kunt observeren.
Geslachtsdelen en paring
De meeste kikkers hebben inwendige geslachtsorganen en de overgrote meerderheid van soorten beoefent een methode voor externe bevruchting amplexus. Tijdens amplexus zetten mannetjes vrouwtjes van achteren op en grijpen hun middenlichamen vast om ze te immobiliseren. De vrouwtjes geven dan klontjes eieren vrij, waarover het mannetje zijn sperma vrijgeeft. Het is duidelijk dat het leggen van eieren een gedrag is dat beperkt is tot vrouwtjes, maar soms kan een mannetje proberen te fokken met een ander ander mannetje tijdens de chaos van de broedtijd.
Een bekende uitzondering op deze regel bestaat: mannetjesstaartkikkers (Ascaphus spp.) van de Pacific Northwest hebben gemodificeerde staarten die ze gebruiken als intromitorische orgels. Dit zijn enkele van de enige kikkers waarvan bekend is dat ze betrokken zijn bij interne bevruchting.
Streven naar en bellen
De meeste mannelijke kikkers stoten vocalisaties uit - in het algemeen kwaken genoemd - die dienen om aanspraak te maken op een territorium en om vrouwen aan te trekken. Daarentegen maakt de meerderheid van de vrouwelijke kikkers geen reproductiegerelateerde vocalisaties, hoewel ze alarm kunnen afgeven of oproepen kunnen loslaten wanneer ze worden benaderd of door een roofdier worden gegrepen. Naast hun neiging om naar de dames te zingen, hebben mannetjes van vele soorten uitgebreide tympanums ontwikkeld, die waarschijnlijk een rol spelen in de productie van gesprekken. Bijvoorbeeld brulkikker (Lithobates caetsbeianus) vrouwelijke tympanums zijn ongeveer even groot als hun ogen, terwijl mannelijke tympanums veel groter zijn dan hun ogen. Mannetjes van sommige soorten hebben ook een donkere huid in hun keel.
Seksueel-dimorfe soorten
Mannetjes en vrouwtjes van sommige soorten vertonen enigszins verschillende kleuren. Mannetjes van sommige populaties kikkers met aardbei-gifpijltjes (Oophaga pumilio) zijn helderder dan vrouwen. Noord-Amerikaanse houtkikkers hebben licht verschillende kleuren, omdat vrouwtjes roodachtig zijn en mannetjes bruin. Mannelijke Argentijnse padden (Rhinella icterica) zijn geel, terwijl de vrouwtjes dof bruin zijn.
Een paar kikkerse afstammelingen vertonen meer uitgesproken seksueel dimorfisme. Mannetjes fanged frogs (limnonectes spp.) van Zuidoost-Azië, hebben grote tanden en grotere hoofden dan vrouwtjes, en ze bereiken grotere lichaamsafmetingen dan hun vrouwelijke tegenhangers. Waarschijnlijk stelt deze aanpassing mannetjes in staat om met elkaar te vechten voor fokrechten en territorium.
Geslachten wisselen
Om het de baas nog moeilijker te maken, kunnen sommige kikkers spontaan van geslacht veranderen. Bijvoorbeeld Afrikaanse rietkikkers (Hyperolius spp.) dragen zowel testiculaire als ovariale weefsels, hoewel slechts één reeks geslachtsklieren tegelijkertijd actief is. Onderzoekers van de University of California in Berkeley hebben aangetoond dat Afrikaanse klauwkikkers (Xenopus laevis) kan van man op vrouw veranderen bij blootstelling aan atrazine - een veel voorkomende herbicide.
