Als je twee honden van bijna elk ras behalve de Rottweiler zij aan zij zet, zou hun algemene vorm, of conformatie, ongeveer hetzelfde zijn. Maar als je rasechte 'Duitse' en 'Amerikaanse' Rottweilers naast elkaar zet, kun je je afvragen welke de bedrieger was. Op papier lijken de rasstandaarden uiteengezet door de American Kennel Club en de Duitse tegenhanger in de buurt te zijn, maar in de praktijk hebben verschillende interpretaties van de rasstandaarden duidelijk verschillend uitziende honden opgeleverd.
Hoe de Rottweiler zijn naam kreeg
Toen Romeinse legioenen op weg waren om Europa te veroveren, moest hun viervoetige voedselvoorraad met hen mee marcheren. De taak om dit vee op één lijn te houden, viel onder gespierde, mastiff-achtige honden, bekwaam in twee gebieden: hoeden en bewaken. Lang nadat de Romeinen werden afgezet en vergeten in het land dat we nu kennen als Duitsland, bleven de afstammelingen van hun honden, doorgaan met het hoeden van vee en het beschermen van de huizen van nieuwe meesters. Rond 700 na Christus, nadat een plaatselijke hertog opdracht had gegeven een kerk te bouwen op de plaats van de oude Romeinse baden, doken er opgravingen op in de rood betegelde ruïnes van Romeinse villa's. Van deze ruïnes kreeg de stad Rottweil, wat rode villa betekent, en de lokale honden zijn naam. De Allgemeiner Deutscher Rottweiler Klub - de algemene Duitse Rottweiler Club - werd opgericht in 1921 en publiceerde drie jaar later de rasstandaard die nog steeds wordt gebruikt.
Duitse vs. Amerikaanse fokstandaarden
In de ogen van de American Kennel Club komen puppy's van alle rassen in aanmerking om als ras geregistreerd te worden zolang beide ouders geregistreerde raszuivere dieren zijn; de AKC laat het fokken over aan fokkers. Daarentegen neemt de ADRK een veel strengere toezichthoudende rol om ervoor te zorgen dat alle Duitse Rottweilers voldoen aan een uniforme rasstandaard. Registratie is geen automatisch proces: jonge honden worden onderworpen aan strenge tests om ervoor te zorgen dat ze voldoen aan de normen van de organisatie in lichaam en temperament. Ze worden zorgvuldig onderzocht op fysieke en genetische tekortkomingen en gemeten om er zeker van te zijn dat alle verhoudingen correct zijn. Om reacties te testen, worden honden geconfronteerd met simulaties van bedreigende situaties; overmatige verlegenheid of overmatige agressie zijn beide gronden voor diskwalificatie. Om in aanmerking te komen voor het maken van puppy's, moeten honden een tweede, nog veeleisender reeks tests doorstaan voordat hun eigenaars het groene licht krijgen om te broeden. Maar zelfs dan zijn voorwaarden van toepassing.
Butting Heads Over Head Shapes
Wanneer mensen verwijzen naar "Duitse" en "Amerikaanse" Rottweilers, hebben ze het niet noodzakelijk over het land van herkomst van de hond - hoewel veel Amerikaanse fokkers erop staan hun honden uit Duitsland te halen. Het belangrijkste twistpunt betreft verschillende interpretaties van de ideale hoek van de jukbeenboog, het jukbeen dat zich uitstrekt over de schedel onder de oogkassen. De jukbeenderenboog heeft een sterke invloed op de vorm van het gezicht en de snuit van een hond. De ADRK's ideale oproepen voor "uitgesproken" of steile jukbeenderen en een "goed ontwikkelde" neus "breder dan rond". Qua uiterlijk vertaalt dit zich naar een gezicht dat doet denken aan die van een mastiff. In de loop van de tijd heeft echter geleidelijk een "dramatische negatieve verschuiving in de jukboog en de mondstukken" plaatsgevonden in de VS, schrijft Steve Wolfson, een Amerikaans bestuurslid van Rottweiler Club. Een voorkeur van sommige fokkers en showringrechters voor ondiepere jukbeenderen heeft honden voortgebracht met langere, smallere muilkorven en hoofdvormen die meer aan Duitse herders doen denken dan aan mastiffen.
Lange staarten of aangemeerd
In 1999 verbood Duitsland de praktijk van het dokken van staarten, dus alle Rottweilers er op volle hoogte, terwijl in de Verenigde Staten, de AKC gedokte staarten voor showhonden vereist.
Size Might Matter
Amerikaanse en Duitse rasstandaarden komen overeen op hoogte, maar de AKC specificeert geen aanbevolen gewicht. Critici stellen dat dit heeft geleid tot dunnere, slungelige, minder gespierde Amerikaanse exemplaren in vergelijking met hun zwaardere Duitse tegenhangers.
temperament
In termen van temperament, legt de ADRK de nadruk op het naar buiten brengen van de huiselijke kant van de natuur van Rottweiler: "vreedzaam in basisgedrag en gek op kinderen, zeer toegewijd, gehoorzaam, biedbaar en enthousiast om te werken." Hoewel de AKC een "rustige, zelfverzekerde en moedige" instelling waardeert, heeft het een grotere tolerantie voor "een agressieve of oorlogszuchtige houding ten opzichte van andere honden" in de showring dan de ADRK ooit zou doen, adviserende rechters dat Rottweilers "niet moet worden verweten" voor deze.
