Katten zijn zeer intelligente dieren, maar ze zien en begrijpen de wereld heel anders dan wij. Ze ervaren de wereld ook heel anders dan honden. En dit strekt zich uit tot de methoden die zij gebruiken om alles om hen heen te ervaren en te herkennen, inclusief andere katten. En daar begrijpen we niet veel van. We hebben een paar gissingen, maar het komt erop neer: we weten niet zeker of katten andere katten herkennen dan andere dieren, of dat de hele wereld katachtig is voor onze kattenvrienden.
Zijn er aanwijzingen in het gedrag van onze katten?
De beste manier om te begrijpen of katten het verschil tussen een andere kat en, bijvoorbeeld, een mens kunnen herkennen, is door hun gedrag te observeren. Maar in tegenstelling tot honden, maken katten onze pogingen om conclusies te trekken uit hun acties veel moeilijker. Of ze nu interactie hebben met een andere kat of interactie hebben met hun mens, katten veranderen hun gedrag niet veel. Katten behandelen hun mensen vaak op de manier waarop ze hun moeder kunnen behandelen, alsof we gewoon een grote, zorgzame medekat in hun leven zijn.
Bepaalt dit definitief dat katten het verschil tussen een mens en een kat niet kunnen onderscheiden? Natuurlijk niet. Maar het is moeilijk om alleen uit hun gedrag te zeggen of een kat de verschillen oppikt en ervoor kiest om zijn gedrag niet te veranderen, of dat het echt niet zeker is van het verschil.
Hoe beïnvloeden de zintuigen van katten?
Wanneer we een kamer binnengaan waarin een hond, een kat en een ander mens zit, zijn onze ogen het eerste dat weggeeft dat we naar 3 zeer verschillende soorten kijken. Katten gebruiken hun ogen niet voor identificatie op dezelfde manier. In plaats daarvan gebruiken ze meestal hun neuzen om identificaties te maken. En omdat de omgeving de geur zo veel beïnvloedt, kan het het katten moeilijk maken om onderscheid te maken.
Een moederkat zal haar kittens kennen door hun unieke geur bij de geboorte, en ze zal er duidelijk voor zorgen en hen beschermen. Echter, nadat haar kittens zijn gespeend en van haar zijn verdwenen - misschien omdat ze door andere mensen zijn geadopteerd - herkent ze ze misschien niet. Zodra de omgeving van een kitten aanzienlijk is veranderd, is hun geur ook veranderd, zodat ze niet langer identificeerbaar zijn, zelfs niet door hun moeder.
Katachtige geur is zo'n gespecialiseerde betekenis, en er is niet veel onderzoek dat we kunnen doen om het beter te begrijpen. Zelfs als een moederkat haar specifieke kitten niet herkent, weet ze dan dat het een kat is, gewoon door de geur? We hebben nog geen antwoorden op die vragen.
Wetenschappers zijn ook van mening dat katten gebruik kunnen maken van zogenaamde fenotype-overeenkomsten. Als ze van jongs af aan leren een bepaalde geur te herkennen als een familiegeur, kunnen ze mogelijk verwanten voelen, zelfs als ze elkaar nooit hebben ontmoet. Wetenschappers begrijpen nog steeds niet veel over fenotype-matching. We weten niet of de matching komt omdat een kat iets over zichzelf kan ruiken dat het herkent in een andere? Of is er bij de geboorte iets ingeprent dat bij de geboorte achterblijft met een gevoel voor andere katten die er mogelijk verband mee houden.
Hoewel katten deze fenotypische afstemmingsmogelijkheden lijken te bezitten, lijkt het erop dat hun gedrag niet duidelijk genoeg verandert om ons een duidelijk idee te geven van hoeveel ze andere katten herkennen.
Katten herkennen mogelijk de stem van hun moeder
Een studie gepubliceerd in Ontwikkelingspsychobiologie suggereert dat katten de stemmen van hun moeders herkennen. Dus terwijl katten snel enige erkenning lijken te verliezen voor de geuren van hun naaste verwanten, verliezen ze misschien niet zo snel de herinnering aan hun stem.
De studie speelde opnames van de moeder van een kat over een luidspreker, evenals de stemmen van verschillende andere katten. Wetenschappers zagen dat katten meer betrokken leken en naderden de spreker sneller toen ze de stem van hun moeder hoorden.
Dit was echter een van de weinige studies die vastlegden wat volgens hen een kat was die iets 'herkende', en het gedrag was zo subtiel dat het spreekt over hoe moeilijk het kan zijn om iets te bepalen over wat er in het hoofd van een kat omgaat. Wetenschappers beschreven dat de katten meer aandachtig leken te luisteren toen ze de stem van hun moeder hoorden. Ze benaderden de spreker ook sneller en leken langer verborgen te blijven bij de spreker.
Hoewel we graag willen zeggen dat meer onderzoek uiteindelijk dit raadsel op zal lossen en definitief zal bewijzen of katten andere katten kunnen herkennen, weten we niet zeker of dat waar is. Katachtigen zijn zo mysterieus, eigenzinnig en eigenzinnig, we weten niet zeker of ze ons ooit genoeg in hun hoofd zullen laten om het helemaal te begrijpen. En dat is prima. Een van de redenen waarom we zo veel van katten houden, is vanwege hun koppige, onafhankelijke kant. Ze lijken in staat om een goede lekker te herkennen. En dat is echt alles wat we nodig hebben, is het niet?
