Uitdroging is niet erg ongewoon bij pasgeboren pups. Als pups wees zijn, ontvangen ze mogelijk niet voldoende vocht omdat ze niet voldoende borstvoeding geven, ongeacht of ze regelmatig worden gevoed of niet. Zelfs puppy's die hun moeder verzorgen, kunnen om fysieke of milieuredenen uitgedroogd zijn. Hoewel uitdroging niet ongebruikelijk is, kan het levensbedreigend zijn. Zoek een diergeneeskundige behandeling als een puppy niet kan zogen of niet reageert op de behandeling.
Oorzaken van uitdroging
Puppy's met een gespleten gehemelte kunnen moeite hebben om aan een tepel vast te klikken, waardoor ze niet efficiënt kunnen worden verzorgd. Pasgeboren puppy's die onvoldoende moedermelk krijgen, worden na verloop van tijd uitgedroogd.
Bovendien zijn bepaalde rassen gevoelig voor nierdysplasie, een genetisch defect dat resulteert in onjuist gevormde nieren. Alle honden worden geboren met een onvolgroeide nier die zich ontwikkelt als ze groeien. Alaskanische malamutes, cocker-spaniëls, Doberman pinschers, zachte gecoate wheaten terriers en standaard poedels, evenals enkele andere rassen, zijn echter vatbaar voor een aandoening die nierdysplasie wordt genoemd. Puppy's met deze aandoening zijn ondermaats als ze worden geboren en ontwikkelen mogelijk geen volledige nieren naarmate ze ouder worden. Deze aandoening zorgt ervoor dat de hond buitensporig plast, waardoor de opname van bepaalde voedingsstoffen en uitdroging wordt voorkomen.
Symptomen van uitdroging
Uitdroging wordt gekenmerkt door ingevallen ogen en donkergele urine. Bij pasgeboren pups kunnen ingevallen ogen moeilijk te bepalen zijn, omdat ze hun ogen niet openen voordat ze ongeveer 10 dagen oud zijn. Bovendien kan het moeilijk zijn om te bepalen hoe geel de urine van de puppy is, omdat het een stimulatie door de moeder is die ervoor zorgt dat een puppy de eerste 30 dagen van zijn leven plasst.
Het is mogelijk om uitdroging op pasgeboren puppy's te detecteren door speekselproductie en huidtenting te volgen. Een uitgedroogde puppy zal onvoldoende speeksel produceren of helemaal geen speeksel. Wanneer de huid van de pup voorzichtig tussen twee vingers wordt geknepen, keert deze heel langzaam terug naar de normale positie of blijft hij in de tent staan, afhankelijk van hoeveel hydratatie er nog in de huid zit. Als je pasgeboren puppy huilt en er niets fysiek aan de hand lijkt te zijn, controleer hem dan op uitdroging.
Wanneer moet u een diergeneeskundige behandeling ondergaan?
Het is misschien mogelijk om een enigszins uitgedroogde puppy te rehydrateren zonder professionele hulp. Puppy's moeten de tepels van hun moeder opzoeken en zonder aanmoediging vasthouden. Ze zullen vaak een bepaalde tepel als hun eigen claimen. Als een puppy geïrriteerd lijkt te zijn, is een goede eerste stap om de tepels van het vrouwtje te controleren om er zeker van te zijn dat ze voldoende melk geeft. Geef haar meer voer als blijkt dat ze niet genoeg melk voor haar puppy's produceert en zorg ervoor dat ze altijd toegang heeft tot veel water.
Ernstige of aanhoudende uitdroging kan levensbedreigend zijn. Breng de vrouwelijke hond en haar puppy's naar de dierenarts als een van haar tepels hard of warm aanvoelt, als de melkproductie niet toeneemt met meer voedsel of als de pups uitgedroogd lijken.
De puppy hydrateren
Puppy's kunnen op twee manieren gerehydrateerd worden: melkvervanging en vloeistoftherapie. Flesvoeding is de voorkeursmethode voor melkvervanging; het gat in de tepel moet echter groot genoeg zijn om de puppy in staat te stellen gemakkelijk te verzorgen zonder zo groot te zijn dat de puppy de snel bewegende formule kan inademen. Melk of formule kan ook worden toegediend met een oogdruppelaar. Zwakke puppy's moeten mogelijk worden gevoed met een voedingssonde. Voedingsbuizen mogen alleen worden gebruikt onder veterinair toezicht.
Bij vloeistoftherapie wordt vloeistof rechtstreeks in de ader van een puppy, onder zijn huid of in zijn onderbuik geïnjecteerd. Ringer-oplossing met lactaat, 0,09% zoutoplossing of soortgelijke oplossingen worden het meest gebruikt. Uw dierenarts kan u leren om, indien nodig, subcutane (onder de huid) vloeistoffen toe te dienen. Probeer geen vochttherapie toe te dienen zonder veterinaire hulp.
