In de woorden van het oude liedje: "U zegt tomayto, en ik zeg Tomahto." De tekst van de hond zou kunnen lezen: "U zegt Duitse herder, en ik zeg Elzasser," afhankelijk van of u uit de Verenigde Staten of de Britse eilanden komt. De namen verwijzen naar dezelfde hond.
Ongeacht wat u dit ras noemt, ze worden beschouwd als de beste van alle werkende honden. Hoewel ze technisch gezien lid zijn van de hoedende groep, blinken Duitse herders uit in allerlei taken, of het nu gaat om militaire en politiewerk, zoeken en redden, het begeleiden van blinden, gehoorzaamheid of therapie. Ze werden gefokt voor trainbaarheid en loyaliteit; de kwaliteiten die nog steeds essentieel worden geacht in het ras.
Geschiedenis van de Duitse herdershond
Waarom de naam veranderen? Het gaat allemaal terug tot de Eerste Wereldoorlog. Het ras werd ontwikkeld in de late 19e eeuw en stond bekend als de Deutscher Schaferhund, wat zich vertaalt in Engels als Duitse herdershond. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, wilden de geallieerde landen niets te maken hebben met iets dat "Duits" in haar naam bevatte. Zo veranderde de Amerikaanse Kennelclub de naam van de Duitse herder in 1917 in "herdershond", net zoals de VS op het punt stonden de strijd aan te gaan.
In Groot-Brittannië en enkele Europese landen is de naam veranderd in Elzasser, volgens de regio Elzas-Lotharingen, volgens Total German Shepherd. Terwijl de naam officieel werd veranderd in Duitse herder door de rasvereniging in 1977, verwijzen vandaag veel Ierse en Britse mensen nog steeds naar Elzasser in plaats van Duitse herders.
AKC Duitse herder standaard
De Amerikaanse Kennel Club-norm voor de Duitse herder vereist een mannelijke hond van 24 tot 26 inch en 22 tot 24 inch voor vrouwen. Het dier is langer dan lang, met een ideaal aandeel van 10 tot 8.5. Dat komt niet voort uit een lange teruggang, maar uit de totale lengte-tot-lengte relatie. Het hoofd wordt beschreven als "nobel, schoon gebeiteld, sterk zonder grofheid, maar vooral niet fijn."
Mannetjes wegen tussen 65 en 90 pond, met vrouwtjes iets kleiner met 50 tot 70 pond. Terwijl ranglijsten van rasrangschikkingen jaarlijks veranderen, is de Duitse herder over het algemeen de tweede of derde meest populaire hond in het land.
Kennel Club Duitse herderstandaard
Het is in Groot-Brittannië dat zo'n hond nog steeds gemeenzaam de Elzasser wordt genoemd, maar de Kennel Club registreert dieren zoals Duitse herders. De standaard is vergelijkbaar met die van de AKC, met een ideale hoogte van 25 inch voor mannetjes en 23 inch voor vrouwen. De Kennel Club beschrijft het temperament van de Duitse herder als: "Stabiel van zenuw, loyaal, zelfverzekerd, moedig en handelbaar. Nooit nerveus, te agressief of verlegen." Dat zijn de kwaliteiten die ras-oprichter Max von Stephanitz zocht in de late 19e en vroege 20ste eeuw.
Europese Duitse herder
Pedigree wijst erop dat de normen voor de Amerikaanse en Europese Duitse herder enigszins verschillen. Het Amerikaanse type is groter dan zijn Europese neef, met een meer verfijnd hoofd, meer buiging in de achterbenen en een meer gehoekte torso. Het hoofd van de Europese Duitse herder is groter, met een bredere en kortere ruglijn en rechter achterpoten. De Europese norm richt zich op de werkhond, reden waarom veel wetshandhavingsinstanties de voorkeur geven aan de Europese hond voor politiewerk.
Amerikaanse Elzasser
Er is een ras bekend als de Amerikaanse Elzasser. Dit relatief recente ras - het werd ontwikkeld in Californië in de jaren 1980 - moest echter lijken op een uitgestorven soort wolf die bekend staat als de Dire. Dit zeldzame ras is ook bekend als de Noord-Amerikaanse Shepalute en de Elzasser Shepalute. Dat komt omdat de basislijnen Duitse herders en malamutes in Alaska zijn, dus het zijn geen rasechte Duitse herders.
